Forever Alone nie chce nim zostać na zawsze.

weheartit.com

 Często się zastanawiam, jak by to było mieć kogoś. W sensie bycia z kimś w związku. Jak to jest się przytulić, od czasu do czasu pocałować w policzek bez zażenowania, trzymać za rękę. Niektóre dziewczyny mówią, ze jest to super sprawa, a inne zaś że nie jest to nic szczególnego, ze wręcz nie zamierzają być w związku. Ja z racji iż zawsze byłam typowym Forever Alone, co ostatnio bardzo się nasila, mam nieodpartą chęć poznania jakiegoś chłopaka który "zawładnie moim sercem". Nie jest zbytnio przyjemny uczuciem wychodzić gdzieś na miasto, albo chociaż na dwór z parami, które cały czas do siebie szczebioczą, albo się "dyskretnie" przytulają. Nikt im tego oczywiście nie zabrania, jest to według mnie bardzo słodkie, tylko że ... skoro idą na spacer by się przejść, to po co im ja? Już nie raz zdarzyła mi się sytuacja, że poczułam się jak piąte koło u wozu, bo moi znajomi popadli w zbyt miłosną i sentymentalną aurę. Wszystko to, skumulowane we mnie, po prostu aż rwie się do tego, by w końcu być z kimś. Wiem, że w gruncie rzeczy zachowuję się teraz żałośnie, ale to nie jest tak że ja szukam kogoś na siłę. Mam nadzieję, że ta osoba w końcu się pojawi, tylko po prostu momentami ( teraz na przykład taki mam ) chciałabym, by pojawiła się już teraz. To wszystko. Czy można to uważać za głupie, puste i płytkie?

 Ach, wyrzuciłam z siebie co chciałam wyrzucić, koniec ckliwej pisaniny. P. wróciła z obozu, w końcu będę miała z kim wżerać tony tostów z nutellą popijając je Colą. Na powitanie przywiozła mi czeską czekoladę którą od razu zjadłam ( pozdrawiam ), oraz kilka pocztówek. Zapowiada się na jutro wielka uczta u niej w domu, co bardzo mnie cieszy. Brakowało mi jej ... mimo że nie znamy się długo, bo zaledwie trzy miesiące, to bardzo dobrze się dogadujemy. B. też za nią tęsknił. W sumie się mu nie dziwię, są w końcu parą. Teraz obydwoje jesteśmy zadowoleni i już planujemy jakiś wypad w trójkę nad jezioro, albo do miasta. 

 Dziś wielki dzień, a dlaczego? Moja mama w końcu skończyła pracować w jednej ze swoich prac, zaś w drugiej, lepiej płatnej, gdzie jest lepsza atmosfera i o wiele milsi ludzie przechodzi na pełny etat. Otóż szpital z którego się zwolniła, bym tak zwanym zastępczym. Najpierw pracowała w centrum miasta, ale ponieważ budynek był stary, rada miasta postanowiła go przenieść do innego budynku, a mianowicie innego szpitala na drugim końcu miasta. Cały personel z centrum połączył się z personelem w nowym szpitalu. Niestety pielęgniarki z szpitala mojej mamy oraz ona sama były tam traktowane z pogardą i w skrajnych przypadkach wyzywane przekleństwami. Moja mama przez pewien okres pracowania tam popadła w depresję, a jej złość i smutek odbijał się na domownikach. Dzisiaj katorga się skończyła. Chyba po raz pierwszy od dawna mama wróciła z pracy z uśmiechem na twarzy. Kto wie, może teraz odnajdzie swój "raj"? C:

weheartit.com

Coldplay "Gravity"