Paradoks nad paradoksami.

 Zapadam się. W sumie sama nie wiem co się ze mną dzieje. Zaczęłam wychodzić poza ramy moich nawyków, mojej codzienności ... moich zasad. Niestety poszło to w negatywnym kierunku. Nie umiem już wrócić na dawną ścieżkę, nie umiem się w porę opamiętać i zaprzestać tego wszystkiego. Zagubiłam się w sobie samej. Zamknęłam się przed innymi. ZMIENIŁAM SIĘ. Skończyły się rozmowy z mamą, która zawsze potrafiła wszystko jakoś magicznie naprawić paroma słowami. Zamiast tego pojawiły się jej kłótnie z tatą. Niby już jest dobrze, ale to co we mnie zasiali te parę tygodni temu, teraz rozkwitło. Mimo dobrego stanu rzeczy, ja wciąż nie umiem się pozbierać. Wciąż jestem dzieckiem i za takowe się uważam, a zaczynam się wkręcać w coś, czego ktoś w moim wieku robić nie powinien. Tyle że ... to pomaga. W jakimś stopniu, dopóki nie przygniecie mnie kolejna fala stresu i tego beznadziejnego uczucia samotności. Na dodatek brakuje mi wielu twarzy. Wiele kontaktów przez moją obojętność i brak jakiegokolwiek zaangażowania w życie jakoś uległo skruszeniu, urwaniu, albo wybudował się między nami mur.
Oczywiście niektórzy pozostali, tylko że nie zdawali i chyba nadal sobie nie zdają sprawy co się dzieje wewnątrz mojej głowy. Było jednak jedno zaskoczenie, coś co mnie wzruszyło i troszkę pomogło. Wczoraj jeden z przyjaciół wrócił. W sumie zbiegiem okoliczności dowiedział się o moich problemach, ale mimo tak długiego nieodzywania się do siebie, mimo takiej przerwy między nami - został. Porozmawiał, zaoferował pomoc, zapomniał. Jestem mu za to ogromnie wdzięczna. To samo dotyczy się jeszcze jednej duszyczki, która dzisiaj się dowiedziała o wszystkim. Mimo że utrzymywała ze mną przez ten cały okres dobry kontakt, to dopiero dzisiaj się dowiedziała o zaistniałej sytuacji. Najpiękniejsze jest to, że nie odrzuciła mnie, mimo naszej krótkiej znajomości. Chciałam im obu podziękować. Oni wiedzą że o nich chodzi. Może w końcu dzięki nim wyrwę się z tej beznadziejności.

 Wybaczcie, musiałam to gdzieś napisać. Już powoli nie dawałam z tym rady.

 No i w końcu coś mnie pesymistycznego. Kolejny łańcuszek, kolejna zabawa. Huś, jeszcze raz mnie do takiego łańcuszka weźmiesz, a obiecuję że moje internetowe wcielenie Cię udusi. :3

1. Jakie jest Twoje ulubione słowo?

"Skubany/a" na dodatek wypowiedziane odpowiednią, śmieszną tonacją głosu. Słowo na dodatek sentymentalne, wiążą się z nim wspaniałe i bardzo śmieszne wspomnienia. 

2. Kim chciałaś zostać, kiedy byłaś mała?

Oklepane zawody - malarka, piosenkarka, aktorka, modelka; oraz mniej oklepane - policjantką śledczą, pielęgniarką, kolekcjonerem motyli, szwaczką.

3. Jakie miejsce na Ziemi chciałabyś najbardziej odwiedzić?

Mania na HP się kłania: jest w USA w Orlando park rozrywki związany z Harry'm Potterem. Jest tam miasteczko Hogsmeade i sam zamek Hogwart. Marzy mi się by tam pojechać. Jeszcze bardzo bym chciała zwiedzić dokładnie calusieńki Londyn, oraz wybrać się do Belgii na Tomorrowland. 

4. Z jaką sławną osobą chciałabyś spędzić dzień?

Definitywnie Emma Watson i Tom Felton, oraz z James'em i Olivierem Phelps'em. 

5. Grasz na jakimś instrumencie lub szczególnie chciałabyś się na jakimś nauczyć grać?

Umiem zagrać na pianinie parę melodii z HP oraz kołysankę Brahms'a. Jeszcze troszeczkę "Dla Elizy" potrafię zagrać, ale dosłownie ten początek. No i oczywiście chciałabym właśnie na tym instrumencie nauczyć się grać, jeszcze na gitarze i na skrzypcach. 

6. Jaki jest Twój ulubiony dźwięk?

Dźwięk deszczu, szumu morza i drzew, oraz bulgotanie zagotowanej wody w garnku.

7. Jaką książkę ostatnio przeczytałaś?

"Harry Potter i Książę Półkrwi" po raz 5147951569.

8. Co uważasz za swój największy talent?

Hmm, nie skromnie - szkicowanie, zaś skromnie - wychodzenie cało z różnych, śmiesznych i nieśmiesznych sytuacji.

9. Wierzysz (lub wierzyłaś :D) w świętego Mikołaja?

Jasne że wierzyłam. C: Oczywiście dopóki tata w Boże Narodzenie się nie wygadał że pod przebraniem Gwiazdora o mało się nie udusił i ze złamał dwie witki od rózgi kiedy uderzył dziadka. ZEPSUŁ MOJE DZIECIŃSTWO TYMI SŁOWAMI.

10. Co chciałabyś w sobie zmienić?

Figurę, chętnie bym usunęła piegi które są usiane po całej mojej twarzy oraz parę moich cech, a raczej wad charakteru, jak np. naiwność, łatwowierność, miękkie serce, zbyt dużą wrażliwość na bodźce zewnętrzne.

11. Gdybyś przez jeden dzień miała być książkową/filmową postacią, kim chciałabyś być?

Oczywista odpowiedź - Hermioną Granger albo Luną Lovegood. Chętnie jeszcze stałabym się Anią Shirley, ale to w czasach gdy żył Mateusz i kiedy Maryla zaczęła żywić do niej matczyne uczucie. 

Swedish House Mafia "Don't You Worry Child"