W pogoni za pięciolatką.

 Pierwszy tydzień ferii już za mną, a ja wciąż narzekam. Niby gdzieś wychodzę, spotykam się z przyjaciółmi, pomagam w domu, chodzę z siostrą na sanki. Jednak zawsze kończy się to przesiadywaniem do późna na komputerze, a ja zamiast wziąć się w garść i pójść na przykład wcześniej spać albo poczytać książkę, siedzę przy tym żelastwie z uporem osła, mimo że mi samej to nie pasuje. Natomiast później jest że mnie plecy bolą, albo że nóg nie czuję od siedzenia w jednej pozycji. Czas się wziąć za siebie i to porządnie.



 Denerwuje mnie ta pogoda. Niby krajobraz jest piękny, ale na samą myśl o przejściu się do sklepu dwa bloki dalej aż mną wstrząsa. Nie mówiąc już o spacerach ze Smutasem, który wręcz uwielbia zimę i zanim pójdziemy do jakiegoś ocieplanego pomieszczenia mogą nawet minąć godziny. Tym bardziej znienawidzony okres, gdyż to mi zazwyczaj przypada w udziale chodzenie na sanki z siostrą, a muszę Wam powiedzieć że jak na pięcioletnią dziewczynkę ma ona mnóstwo energii. Nie mam pojęcia skąd ona ma w sobie te wszystkie pokłady siły i ożywienia, ale ja po dziesięciu minutach przebywania z nią na dworze po prostu padam. Oczywiście po powrocie do domu to ja jestem bardziej przemoczona od niej, gdyż gdy ona sobie radośnie siedzi na sankach, to ja próbuję przejść przez wielkie zaspy śnieżne, co skutkuje kolejną parą spodni do suszenia i na nowo mokrymi butami. Śnieg mnie cieszył, ale tylko w okresie świątecznym. Przy czym i tak tak wigilia i Boże Narodzenie były szare, a nie białe, więc radości było jeszcze mniej. Z niecierpliwością czekam na wiosnę, nie wspominając już o lecie, a co za tym idzie - wakacjami.

 Z niecierpliwością czekam na remont pokoi w moim domu. Odbędzie się mini przeprowadzka, gdyż większy pokój w którym od dziesięciu lat urzęduję mój brat przypadnie w udziale mi i mojej siostrze, zaś Maciej zamieszka w moim, o wiele mniejszym. W sumie chciałabym w nim zostać, to aż dziesięć lat, ale moja siostra już od prawie dwóch lat śpi ze mną, a ponieważ w ciągu dnia jest jej pełno w całym domu, to jest to tak jakbym dzieliła z nią tą małą klitkę, a Maciej tylko trzymał u siebie w pokoju jej rzeczy. Zapadła więc decyzja zamiany pokoi. Można przymrużyć oko na fakt, że padła ona już ponad rok temu, a sama realizacja miała się odbyć w październiku, no ale cóż - czekam cierpliwie. Zwłaszcza że plan nowego pokoju bardzo mi się podoba, jest to wręcz pokój marzeń. Kremowe kolory, dla mnie łóżko z antresolą, gdzie na dole bym miała swój własny kącik, szafa z lustrem, fotele i stolik dla gości, wielki wzór na wolnej ścianie ( chociaż namawiam mamę na fototapetę ) i zagospodarowana przestrzeń. To wszystko składa się na pokój idealny. Chciałabym już mieć to za sobą i w końcu zacząć tam urzędować, ale oczywiście ciągnie się to w nieskończoność.

Dzisiaj mija miesiąc. :3

Will Young "Jealousy"