*

 Chciałam napisać ten post dziewięć dni temu. Nie potrafiłam, nie mogłam wręcz. Później brakowało mi czasu i chęci, by uwiecznić tutaj to, co czuję. Jest to dosyć trudny temat, który mimo wszystko chciałabym poruszyć. W dzisiejszym poście mam zamiar uczcić pamięć osoby, która za szybko odeszła z mojego życia. Był to człowiek o ciepłym i kochającym sercu, który mimo wiecznie nachmurzonej twarzy jaśniał zewnętrznym blaskiem, a uśmiechem obdarowywał tylko tych najbliższych. Pierwszego lipca tego roku minęło siedem lat jak go z nami nie ma. Ludzie mówią, że czas goi rany. Dziwne, bo z roku na rok uświadamianie sobie, że mój dziadek umarł, boli tak samo. Ból sprawia także fakt, że nie zdążył zobaczyć tylu rzeczy. Nigdy nie poznał mojej siostry - mama była w trzecim miesiącu ciąży, kiedy dowiedzieliśmy się o Jego chorobie, a dwa miesiące później już go nie było. Nie widział jak mała dorasta, jak zaczyna chodzić i mówić. To jest jedna z najgorszych rzeczy do zniesienia, bo On naprawdę kochał dzieci, zwłaszcza swoje wnuki. Bez wyjątku. Wika nigdy nie zaznała Jego miłości, która tak bardzo wpłynęła na moje życie, która była i nadal jest mi potrzebna. Nie dożył do narodzin swojego pierwszego prawnuka, którego chyba zawsze podświadomie pragnął. Nie dał rady przeżyć jeszcze dwóch lat na pięćdziesięciolecie Jego małżeństwa z babcią. Obydwoje tego wyczekiwali. Jednak z perspektywy choroby, która została wykryta nagle i na dodatek w końcowym stadium, dwa lata to bardzo dużo.


 Jednak najgorsze jest to, że każdego dnia jest go coraz mniej w mojej głowie. Jego głos się zaciera tak samo jak twarz. Czasami mam ochotę krzyczeć, by nigdzie nie odchodził, by jego obraz pozostał chociaż w moich myślach. Mówię sobie, że jeszcze przecież są fotografie, filmy z czasów kiedy byłam bardzo mała. To nie jest takie proste. Za każdym razem kiedy włączam wideo, gdzie mnie trzymał na swoich kolanach i mówił do mojej rocznej, wesoło gaworzącej wersji, mam ochotę się rozpłakać i zwinąć w kłębek. Ja Go naprawdę kochałam, najmocniej jak się da. Bezwarunkową, wrodzoną miłością, tak jak kochają małe dzieci. Teraz obdarzam tym uczuciem jego wspomnienie w mojej głowie. Lubię wracać do dni, kiedy pukałam Go w czoło, podczas gdy On spał. Pamiętam jak po chwili wstawał i zaczynał mruczeć coś pod nosem na mnie i na moją młodszą kuzynkę, ale po chwili złość mijała, a on nas zabierał do ogródka i dawał świeże marchewki. Kiedyś jeździł do pracy na czymś co wyglądało jak motor. Często wyobrażam sobie, że odjechał tak jak zwykle ulicą i wjechał w zakręt by po chwili zniknąć. Za każdym razem mam nadzieję, że zaraz znowu się pojawi, z zimnymi napojami i wafelkami w siatce, po czym wejdzie spokojnie do domu, zapali papierosa i się na mnie popatrzy tymi swoimi intensywnymi niebieskimi oczyma z troską i miłością.

 Moja mama zawsze powtarza, że może to wszystko miało większe znaczenie - ktoś musi odejść, żeby mógł przyjść ktoś inny; że dziadek zrobił tu miejsce dla mojej siostry. Szkoda tylko, że to nie umie zabić tęsknoty jaką czuję od siedmiu lat.

Kocham Cię

A Great Big World & Christina Aguilera - Say Something